συμπαθητικότητα

η, Ν

η ιδιότητα τού συμπαθητικού.

[ΕΤΥΜΟΛ. < συμπαθητικός. Η λ., στον λόγιο τ. συμπαθητικότης, μαρτυρείται από το 1861 στο Γαλλοελληνικόν Λεξικόν τών Σχινά και Λεβαδέως].